Големите грешници, ако добро се познаваат самите себе, природно имаат многу причини за смирение. Секој пад сосема природно е пад, но дава повод за смирение и молитва. Гревовите, ако се искористат за смирение, се ѓубриво со кое ги потхрануваме билките. И зошто човекот да не го користи и тоа да ја направи плодна нивата на својата душа за таа да стане плодоносна? Значи, доколку оној кој сторил големи гревови се почувствува виновен и каже: „Не смеам ни главата да ја подигнам да погледнам во човек“, смирувајќи се, добива многу благодат Божја и така напредува сигурно и може високо да се воздигне. Од друга страна, оној кој не сторил големи гревови, ако не се постави на вистински начин и не си каже: „Бог ме сочува од многуте зла, а јас сум толку неблагодарен и грешен и погрешен сум од најголемиот грешник“, духовно заостанува позади првиот.
свети Силуан Атонски
Кога човекот се плаши да Го нажали Бога, со каков и да било грев, тоа е првата љубов. Оној чијшто ум е чист од помисли, тоа е втората љубов, поголема од првата. Третата, уште поголема е кога некој ја чувствува благодатта во душата. А оној кој ја има благодатта на Светиот Дух и во душата и во телото, тоа е совршената љубов. И од телото на оној што ќе ја сочува таа благодат, ќе останат мошти, како кај светите маченици, или кај пророците, или кај преподобните и другите големи светии.
Кога човекот се плаши да Го нажали Бога, со каков и да било грев, тоа е првата љубов. Оној чијшто ум е чист од помисли, тоа е втората љубов, поголема од првата. Третата, уште поголема е кога некој ја чувствува благодатта во душата. А оној кој ја има благодатта на Светиот Дух и во душата и во телото, тоа е совршената љубов. И од телото на оној што ќе ја сочува таа благодат, ќе останат мошти, како кај светите маченици, или кај пророците, или кај преподобните и другите големи светии.
No comments:
Post a Comment